دوبیتی شمارهٔ ۱۰۳

دلم دردین و نالین چه واجم            

 رخم گردین و خاکین چه واجم

بگردیدم به هفتاد و دو ملت               

بصد مذهب منادین چه واجم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۴

نمیدانم که رازم با که واجم            

غم و سوز وگدازم با که واجم

چه واجم هر که ذونه میکره فاش                 

دگر راز و نیازم با که واجم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۵

به آهی گنبد خضرا بسوجم             

 فلک را جمله سر تا پا بسوجم

بسوجم ار نه کارم را بساجی                

چه فرمائی بساجی یا بسوجم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۶

نذونی ای فلک که مستمندم                

 وامو پر بد مکه که دردمندم

بیک گردش که میکردی ببینی           

چو رشته مو بسامانت ببندم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۷

مو که چون اشتران قانع به خارم                

جهازم چوب و خرواری ببارم

بدین مزد قلیل و رنج بسیار                

 هنوز از روی مالک شرمسارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۸

بوره ای روی تو باغ بهارم             

خیالت مونس شبهای تارم

خدا دونه که در دنیای فانی                  

 بغیر عشق ته کاری ندارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۰۹

همه شو تا سحر اختر شمارم                

که ماه رویت آیو در کنارم

شوان گوشم بدر چشمم براهت                

گذاری تا بکی در انتظارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۰

شوان استارگان یک‌یک شمارم             

براهت تا سحر در انتظارم

پس از نیمه شوان که ته نیایی                    

 زدیده اشک چون باران ببارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۱

از آن انگشت نمای روزگارم             

که دور افتاده از یار و دیارم

ندونم قصد جان کردن بناحق                

بجز بر سرزدن چاره ندارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۲

از آن دلخسته و سینه فگارم             

که گریان در ته سنگ مزارم

بواجندم که ته شوری نداری             

سرا پا شور دارم شر ندارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۳

غم عالم همه کردی ببارم               

 مگر مو لوک مست سر قطارم

مهارم کردی و دادی به ناکس                

 فزودی هر زمان باری ببارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۴

کافرم گر منی آلاله کارم              

کافرم گر منی آبش بدارم

کافرم گر منی نامش برم نام               

 دو صد داغ دل از آلاله دارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۵

هزاران ملک دنیا گر بدارم            

هزاران ملک عقبی گر بدارم

بوره ته دلبرم تا با ته واجم            

که بی روی تو آنرا گر بدارم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۶

غم عشق تو مادر زاد دیرم           

 نه از آموزش استاد دیرم

بدان شادم که از یمن غم تو               

 خراب آباد دل آباد دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۷

ز دست چرخ گردون داد دیرم              

 هزاران ناله و فریاد دیرم

نشنید دستانم با خس و خار             

چگونه خاطر خود شاد دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۸

مو از قالوا بلی تشویش دیرم              

گنه از برگ و باران بیش دیرم

اگر لاتقنطوا دستم نگیرد              

 مو از یاویلنا اندیش دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۱۹

مو از جور بتان دل ریش دیرم            

 زلاله داغ بر دل بیش دیرم

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند              

من شرمنده سر در پیش دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۰

ز عشقت آتشی در بوته دیرم            

در آن آتش دل و جان سوته دیرم

سگت ار پا نهد بر چشمم ای دوست                

بمژگان خاک راهش رو ته دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۱

بسر شوق سر کوی ته دیرم             

بدل مهر مه روی ته دیرم

بت من کعبهٔ من قبلهٔ من                 

 ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۲

هزاران غم بدل اندوته دیرم               

هزار آتش بجان افروته دیرم

بیک آه سحر کز دل برآرم              

 هزاران مدعی را سوته دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۳

زعشقت آتشی در بوته دیرم              

در آن آتش دل و جان سوته دیرم

سگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست               

 بمژگان خاک پایش روته دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۴

دلی نازک بسان شیشه دیرم               

اگر آهی کشم اندیشه دیرم

سرشکم گر بود خونین عجب نیست              

 مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۵

زهجرانت هزار اندیشه دیرم               

 همیشه زهر غم در شیشه دیرم

ز نا سازی بخت و گردش چرخ                

فغان و آه و زاری پیشه دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۶

مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم

بدستی جام و دستی شیشه دیرم

اگر تو بیگناهی رو ملک شو

 من از حوا و آدم ریشه دیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۷

بسر غیر ته سودائی ندیرم               

 بدل جز ته تمنائی ندیرم

خدا دونه که در بازار عشقت               

 بجز جان هیچ کالائی ندیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۸

بغیر ته دگر یاری ندیرم             

 به اغیاری سر و کاری ندیرم

بدکان ته آن کاسد متاعم               

  که اصلا روی بازاری ندیرم

دوبیتی شمارهٔ ۱۲۹

همه عالم پر از کرد چه سازم               

چو مو دلها پر از درد چه سازم

بکشتم سنبلی دامان الوند              

 همواز طالعم زرد چه سازم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۰

بدل درد غمت باقی هنوزم              

کسی واقف نبو از درد و سوزم

نبو یک بلبل سوته به گلشن                   

 به سوز مو نبو کافر به روزم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۱

فلک بر هم زدی آخر اساسم            

 زدی بر خمرهٔ نیلی لباسم

اگر داری برات از قصد جانم                     

بکن آخر ازین دنیا اساسم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۲

بشم واشم ازین عالم بدر شم             

 بشم از چین و ما چین دورتر شم

بشم از حاجیان حج بپرسم                 

که این دوری بسه یا دورتر شم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۳

قدح بر گیرم و سیر گلان شم             

  بطرف سبزه و آب روان شم

دو سه جامی زنم با شادکامی              

وایم مست و بسیرلالیان شم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۴

خدایا واکیان شم واکیان شم             

 بدین بیخانمانی واکیان شم

همه از در برانند سوته آیم        

  ته که از در برانی واکیان شم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۵

ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم                

جگر پر سوز و پر درد آیم و شم

بموگوئی که در کویم نیایی                 

مو تا کی با رخ زرد آیم و شم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۶

سر کویت بتا چند آیم و شم           

 ز وصلت بی نوا چند آیم و شم

بکویت تا ببیند دیده رویت              

 نترسی از خدا چند آیم و شم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۷

مو که مست از می انگور باشم              

چرا از نازنینم دور باشم

مو که از آتشت گرمی نوینم                 

چرا از دود محنت کور باشم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۸

به این بی آشنایی برکیاشم            

 به این بی خانمانی برکیاشم

همه گر مو برونند واته آیم                

 ته از در گر برونی برکیاشم

دوبیتی شمارهٔ ۱۳۹

بیا یک شو منور کن اطاقم               

 مهل در محنت و درد فراقم

به طاق جفت ابروی تو سوگند                  

که همجفت غمم تا از تو طاقم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۰

شبی نالم شبی شبگیر نالم             

 ز جور یار و چرخ پیر نالم

گهی همچون پلنگ تیر خورده                

گهی چون شیر در زنجیر نالم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۱

مو که آشفته حالم چون ننالم              

شکسته پر و بالم چون ننالم

همه گویند فلانی چند نالی              

تو آیی در خیالم چون ننالم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۲

مو کز سوته دلانم چون ننالم                

مو کز بی حاصلانم چون ننالم

بگل بلبل نشیند زار نالد               

مو که دور از گلانم چون ننالم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۳

دلم زار و حزینه چون ننالم              

 وجودم آتشینه چون ننالم

بمو واجن که طاهر چند نالی              

چو مرگم در کمینه چون ننالم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۴

وای ازین دل که نی هرگز بکامم            

وای ازین دل که آزارد مدامم

وای ازین دل که چون مرغان وحشی               

نچیده دانه اندازد بدامم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۵

بیته بالین سیه مار به چشمم              

 روج روشن شو تار به چشمم

بیته ای نو گل باغ امیدم                 

 گلستان سربسر خار به چشمم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۶

بیته گلشن چو زندان بچشمم              

 گلستان آذرستان بچشمم

بیته آرام و عمر و زندگانی              

همه خواب پریشان بچشمم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۷

دلا از دست تنهایی بجانم           

 ز آه و نالهٔ خود در فغانم

شبان تار از درد جدایی            

 کند فریاد مغز استخوانم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۸

قلم بتراشم از هر استخوانم          

مرکب گیرم از خون رگانم

بگیرم کاغذی از پردهٔ دل           

 نویسم بهر یار مهربانم

دوبیتی شمارهٔ ۱۴۹

مو آن دلدادهٔ بی خانمانم              

 مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابان              

 که چون بادی وزد هر سو دوانم

دوبیتی شمارهٔ ۱۵۰

به خنجر گر برآرند دیدگانم              

در آتش گر بسوزند استخوانم

اگر بر ناخنانم نی بکوبند            

 نگیرم دل ز یار مهربانم